ฟ้าที่เคยสวยงาม แดดที่ทำให้อุ่นเหลือเกิน มันเหมือนชีวิตก้าวเดิน อยู่ในฤดูสดใส
แล้วเมื่อคนแสนดี ในวันนี้เป็นคนแสนไกล ฤดูอบอุ่นของใจ ก็กลับกลายเป็นความมืดมัว
*เพราะเธอมาทิ้งกัน แต่ละวันจึงมืดสลัว เมฆดำของความหวาดกลัว ปกคลุมเอาไว้
**เธอทำให้ฉันร้องไห้ เหมือนใจจะขาดแล้วเธอ ความเข้มแข็งไม่เหลือ ไม่เจอไม่รู้อยู่ไหน
เปียกปอนไปกับฝนตา ที่ไหลที่รินลงมาจากฟ้าใจ ไม่เพียงแค่พาความรักไป แต่เธอทิ้งฤดูฝนไว้บนใบหน้ากัน
มีแต่คืนสีเทา อยู่กับเช้าที่ทรมาน นั่งคุยกับความร้าวราน ไม่เคยมีความหวังใด
รอให้ลมฝนซา ก็ไม่รู้ว่านานเท่าไร น้ำตาจะยอมแห้งไป จากดวงใจที่ยังมืดมัว
(ซ้ำ */**/**)
อีกไม่ช้าน้ำตาเหล่านั้น มันคงท่วมใจ |
|
ชื่อเพลง: ฤดูฝนบนใบหน้า